Zdarza się, że pośrodku chaosu nie pamiętam nawet, żeby o Ciebie zawołać. A tak przecież zaczynają się złe dni.
Kiedy wszystko inne musi być już teraz, tracę. Najpierw kontakt z rzeczywistością Królestwa, w którym sprawy zawsze mają się najlepiej. Które jest nie tyle zbiorem moich odpowiedzi, co miejscem Twojej obecności.
Pomału zapominam, że stąd nie jestem. Robię, jakbym miała tylko ręce i tylko głowę. Więc i starcza tych moich sił tylko na trochę. Bo co mogą unieść te dwie ręce? Ta jedna głowa? Albo, jak długo?
Nawykam do nie-spotkań. Też pomału, niezauważalnie. W słusznej sprawie. W słusznym zmęczeniu. W słusznym głodzie. Uzasadniam się jak umiem najlepiej. Aż po dni, kiedy przestaję tęsknić. I wtedy mam, co na wszystkich naszych nie-spotkania się wydarzyło. I strach, i bezradność. I to, że nie wierzę w każde Twoje Słowo. Nie z mojej bezpośredniej decyzji. Z oglądania zbyt dużo świata, do którego wcale nie należę. I który jest tylko na chwilę.
Ale nagle, też pośrodku chaosu, Ty upominasz się o mnie. Głosem przyjaciela. Jednym zdaniem. W odpowiedzi na mój gorzki płacz albo obojętne spojrzenie. Jednym poruszeniem, po którym wiem dwie rzeczy: jak byłam daleko i jak bardzo już nie chcę.
Robię krok w Twoim kierunku. Nawet jeśli ciągle czuję to samo co dwie minuty temu i przez ostatni miesiąc. Przychodzę na spotkanie, gdzie nie ma winnych. Nawet to moje zaniedbanie wziąłeś na siebie zanim się zdarzyło. I znów możemy pogadać tak samo jak kilka długich miesięcy temu. I jesteś cały dla Mnie z każdym Swoim Słowem na wyciągnięcie wiary. Bo to mi, nie Tobie, zajmie jeszcze trochę czasu, żeby przechadzać się po Królestwie.
Wolałabym, żeby to się już nie zdarzało. Wolałabym nie patrzeć tak intensywnie. Nie wypełniać się tym, co widzę. Nie być tak mocno obecna. Nie robić zapasów ze zmartwień. Zamiast oglądać, tylko wierzyć.
I z tej przyczyny przypilnuję serca. Ono oddaje tylko, co uzbiera.
“Najczujniej ze wszystkiego strzeż swojego serca, bo z niego tryska źródło życia!” (Przypowieści Salomona 4:23)
Nacala, 10.03.2022